جهانی زیبا با نظم خاص جلوه گر تمام چشم های زیبای دنیا شد، نمیدانم کدامین قدرت میتواند این همه زیبایی را از هیچ بسازد الا آفریننده ای زیباتر که زیبایی در ذات اوست و زیبایی را دوست میدارد؛ وجودم را حس و حال و عقلی نهادند و نامم را آدم گذاشتند، اسیر و سرگردان بودم و هرکه را میدیدم آیین و مسلکی داشت و به راهی تو را میخواند؛ من نیز با آوای بیصدای قلم تورا میخواندم، صدایت میکردم و حس میکردم زیبایی هایت را.. هرچه پدید آمد به تدریج بود و کم کم رنگ و بوی زیبایی هایت آشکار میشد، هرچند خوب میدانم قید زمان فقط برای آدم ها قابل صرف است و تو فراتر از هر زمان و مکانی.. گاه فکر میکنم تو چقدر باحکمت آفریده ای که حتی کوچکترین موجود عالم را به یکباره نفرستاده ای و ذره ذره وجود عالم میلیون ها سال است که شکل گرفته است، آفرینش تو نیز با عقل و علم سازگار بود و همین کافیست تا هر عالمی با علم خود به وجود تو پی ببرد، گاه دنبال چیزی میگردم با اینکه آن چیز جلوی چشمانم هست و من نمیبینم ولی مدتها میگردم تا همان جایی که آشکارترین جا بود پیدایش میکنم، من که به قدری عقل و بینایی و حس دارم که بتوانم راحت آن چیز را که با دست خود گذاشته ام پیدا کنم ولی گاه مدتها میگردم و پیدایش نمیکنم، حکایت دانشمندی که از تو روی گرداند هم به همین مثابه است؛ تو خیلی واضح و آشکار هستی، نظم و زیباییت همه جا را فراگرفته ولی گاه دیدن نزدیکترین نکته سخت تر از دیدن و واشکافی دورترین نقاط است، شاید برای دیدن سخت ترین نقاط عقل و ذهن بیشتر کنجکاوی می کند تا دیدن در دسترس ترین نقاط.. واین حکایت عقل های قوی است.. بماند که تو چه هستی و که هستی؛ از کجا هستی و چه هدفی داری؛ برای چه آفریده ای و چه حکمتی اندر کوچه پس کوچه های آفرینشت پنهان است، شاید هیچ عقل کاملی غیر از خود تو پی به آن نبرد؛ گاه می شنوم که نیاز انسان ها به قدرت فراتر از خود، نام تو را نهادینه کرد ولی من میگویم زیبایی و نظم آفرینشت نام تو را نهادینه کرد، گاه حتی بزرگترین آدم ها اشتباه میکنند و این امریست طبیعی، اینکه پیدایش جهانت از کجا بود و به کجا دارد میرود زیاد برایم مهم نیست، اینکه کدامین مخلوق با کدامین طرز فکر تو را رهایت میکند برایم مهم نیست، اینکه کدامین عقل با چه استدلالی تو را رد می کند برایم مهم نیست، مهم نظم و زیبایی خلقت توست که مدتهاست مات و مبهوت آن مانده ام، اینکه جنس تو از چیست، اینکه علم تو از کجاست برایم مهم نیست، اینکه حکمتت در برخی خلقت ها چیست برایم مهم نیست، تنها حس آرامش بودن کنار بانظم ترین خالق برایم کافیست و همین آرامش و حس پاک را با تمام کهکشانها عوض نمیکنم، اینکه چگونه صدایت بزنم برایم مهم نیست، مهم صدا زدن هست که با نای بی نوایی خوب بلد هستم فریاد آواز خوش صدای اسمت را..
کلمات کلیدی:
