دریا بسیار متلاطم است و من در حال غرق شدن.. دریایی که اسمش روزگار است و بنده ای بیگناه همچون من که تو هستی بخشیده ای.. تنها خواهشم این است یا نگذاری اینجا دست و پا بزنم یا هستی ام را همانطور که بخشیده ای بگیری.. منتظر لطف و کرمتم،آنچنان که تشنه ای سالها منتظر آبی باشد، منتظرم و این انتظار دارد کورم میکند، حرف دل را نمیدانم با که بگویم؟ چون احساس میکنم تو هستی و حرف هایم را میشنوی.. مدتهاست بی پاسخ مانده ام و چشم به راه.. فانوس خیالات تاریکم کم کم در حال خاموش شدن است و من تنها و بیکس مانده ام.. نمیدانم کجا بروم با که بگویم آنچه را که باید بگویم.. به خودت مدتهاست که میگویم.. مطمئنا خدایی به این مهربانی به این بزرگواری جواب نامه را بی پاسخ نمیگذارد.. ولی نمیدانم چرا این بار جوابم اینقدر طول کشید، شاید مصلحتی در کار باشد ولی خودت هم خوب میدانی دلی که به انسان ها بخشیده ای گاه طاقتش تمام میشود.. گاه بی قراری میکند.. گاه سخت پریشان میشود.. گاه با صدای بیصدایی تورا صدا میزند، گاه با تمام ناتوانی دنبال تو میگردد، گاه دلتنگ میشود و میگیرد، تنها تو میتوانی درک کنی آنچه که دل از آن خبر دارد.. اندکی امید دارم و این امید است که سالها مرا منتظر نگه داشته است؛ اندکی میتپد دل، اندکی صبر میکند ولی باز بیقراری میکند.. حال میخواهم از تو که اندکی مرا دریابی مدتهاست منتظر نور رحمت بی پایانت هستم، بتاب آن نوری را که دلم را روشن کند.. بهتر ببینم آنچه را که باید ببینم، بهتر بروم آن راهی را که باید بروم.. روزنه ی کوچک امید من مدتهاست منتظر نور مهربانی توست، دلی که سالهاست دنبال توست، دلی که تنها یک جا در آن وجود دارد و آنجا برای توست، دریاب این دل ویران را…

مگر میشود از یاد تو غافل بود